Úr Spegillinn hefur ekkert ímyndunarafl:
ÓNEFNT - EN SAMT TILEINKAÐ
BLEKFISKINUM VINI MÍNUM.
Eitt sinn varstu staddur
í grunnum sjó og fótaðir þig
áfram. Utar. Dýpra.
Fyrst tók sjórinn í hné,
þá mitti -
og nú nær hann undir hendur.
Og það dýpkar;
bráðum missir þú botns
og neyðist til að synda.
Framundan er
blekhafið og stjörnuhiminninn.
(s. 40)
