Úr bókinni
Apótekið var stappað af rauðþrútnum, hágrátandi smábörnum í örmum ráðþrota foreldra sem kjöguðu haltir um gólf á blöðróttum túristafótum.
„Are you sure you‘re not, like, dying?“ spurði Jósefína nýja förunaut sinn, sem var í óðaönn við að fínkemba sjampódeildina.
„Ca va, ég er ókei. En ég þarf eitthvað til að sporna við – hvernig segir maður aftur – flösu?“
Íbygginn strauk hann plastumbúðirnar á vandaðri, lífrænni hárnæringu.
Nokkrum mínútum síðar sátu þau á bekk fyrir utan apótekið, særða hnéð nú kirfilega vafið inn í grisjur og sárabindi.
„Heyrðu, ég er með betri hugmynd en rækjustaðinn,“ sagði Matthias. „Viltu koma til mín? Ég er ekki að reyna – æ, hvernig segir maður? – að klæmast í buxurnar þínar.“
„Komast í buxurnar mínar?“
„Ah, jamm, d‘accord. Mig langar bara að sýna þér svolítið.“
Jósefína hafði reyndar hugsað sér að eyða kvöldinu í notalega melankólískri eymd á dauflýstum bar yfir vínglasi, og þykistulesa Marguerite Duras á frummálinu.
„Hvað langar þig að sýna mér?“ spurði hún.
Matthias brosti sínu fagra brosi (sem drukknaði, því miður, næstum alveg á bak við þessa rauðbrúnu barta).
„Fallegustu leyndardóma Parísarborgar,“ sagði hann.
(19-20)
