Úr Burðargjald greitt:
Móðir drengsins hafði á réttu að standa.
Hann undi sér best á háaloftinu.
Þar var hann í friði.
Þar réði hann sögum.
Og þar hafði hann reist heila borg - þótt aðrir sæju sjálfsagt ekki annað en alls kyns dót og drasl á víð og dreif um gólfið.
Drengurinn hafði ekki gefið henni neitt nafn, en í augum hans var þetta heimsborg.
Skammt fyrir utan borgina var alþjóðlegur flugvöllur - og kannski þess vegna finnst honum núna löngu seinna, þegar hann rifjar þetta upp, að það hljóti að hafa verið á þessu sama tímabili sem hann dreymdi flugslysið.
Nótt eftir nótt þóttist hann standa úti á svölum við hlið litlu systur sofandi í barnavagninum og það er hábjartur dagur og hann sér risastóra flugvél svífa hægt yfir hverfið.
Skuggi vélarinnar breiðir sig yfir mörg hús í senn, en þegar hún nálgast hlíðina hinum megin í dalverpinu pompar hún skyndilega niður á túnið fyrir framan sjúkrahúsið, eina óbyggða svæðið þar um kring, og brotnar í tvennt.
Sterk angan af flugvélabensíni fyllir loftið um leið og fólk tekur að streyma út úr báðum hlutum skrokksins; vegna fjarlægðarinnar minnir það meira á lest iðjusamra maura en manneskjur að hraða sér í skjól - sem var þó ekki til neins því á næsta augnabliki nötraði jörðin í kröftugum sprengingum og gríðarlegt eldhaf kaffærði alla og allt.
Í því hrökk drengurinn ávallt upp með svo mikinn hjartslátt að honum fannst brjóstið vera að rifna, og þar sem lyktin af flugvélabensíninu fylgdi honum jafnan inn í vökuna var hann lengi að átta sig á að þetta var bara draumur.
Jú, þetta hangir saman.
Það man hann núna á fullorðinsárum, þegar hann liggur út af á bekk og rifjar upp atburði úr bernskunni fyrir góðlegum eldri sállækni.
Því þessi mikli hjartsláttur; það var sami hjartslátturinn og hann fékk í borginni daginn sem faðir hans kom fullur heim eftir að þeir höfðu sagt honum upp vinnunni hjá Póstinum, og allt fór í háaloft -
Niðri.
(s. 23-24)
