Úr Davíð og Krókódílarnir:
Hann gekk með þeim til baka niður á Hlemm þar sem þau tóku strætó upp í Mjódd.
Ég skal kaupa miðana, sagði Davíð þegar þau komu að Bíóhöllinni.
Rósa brosti.
Það var slangur af fólki í salnum. Þau fengu sér sæti aftarlega í miðri mannlausri sætaröð. Davíð settist við hliðina á Rósu.
Ég verð alltaf svo ógeðslega hrædd á svona myndum, sagði Rósa.
Alveg satt, sagði Lára. Síðast öskraði Rósa ennþá meira en stelpan í myndinni.
Það dimmdi í salnum. Auglýsingunum var lokið. Sjálf myndin var að byrja.
Á hvíta tjaldinu var nótt. Gangstígur umlukinn trjám til beggja hliða. Laufið bærðist fyrir golunni. Þarna var stúlka á gangi. Hún horfði angistarlega í kringum sig, hrædd við það sem kynni að leynast í trjánum í myrkrinu. Hún heyrði fótatak fyrir aftan sig. Stansaði. Horfði til baka. Heyrði ekkert nema gnauð vindsins. Gekk af stað á ný, hraðar en áður. Fótatakið heyrðist enn greinilegar. Hún jók hraðann til muna, óttaslegin á svip. Skyndilega glampaði eitt augnablik á hnífsblað inni á milli trjánna. Nú var stúlkan farin að hlaupa. En allt í einu stansaði hún. Einhver kall með grímu fyrir andlitinu stóð fyrir framan hana. Hann lyfti hnífnum. Stúlkan veinaði . . .
Davíð kipptist við þegar Rósa æpti í sætinu við hliðina á honum.
Fólkið í salnum fór að hlæja.
Svona lætur hún alltaf, hvíslaði Lára.
Ég get ekki að því gert, sagði Rósa æst. Haltu í mig! Hún greip um lófa hans, fléttaði fingur þeirra saman og lagði samtvinnaðar hendurnar í kjöltu sér.
Davíð átti erfitt með að fylgjast með myndinni. Athygli hans beindist öll að Rósu sem kreisti hönd hans og þrýsti henni að sér í hvert sinn sem spennan magnaðist á hvíta tjaldinu. Hann hafði aldrei áður fundið fyrir nálægð stelpu á þennan hátt.
Þegar bíómyndin var búin og ljósin kviknuðu á ný í salnum sleppti Rósa loks takinu og dæsti ánægjulega.
Það er svo æðislegt að vera hrædd í bíó.
(s. 27-28)
