Af bókarkápu:
Úlfar Þormóðsson er eini núlifandi Íslendingurinn sem hefur hlotið dóm fyrir guðlast. Þó er hann mikill áhugamaður um biblíuna og kristna trú. Í þessari forvitnilegu bók leggur hann upp í leiðangur um hina helgu bók til að kynnast betur guði. Og hver er betri ferðafélagi í slíkri för en guð sjálfur?
Á ferð sinni hnýtur Úlfar um fjölmargt sérkennilegt í biblíunni og kemst að því að sá himnafaðir sem þar er að finna er býsna ólíkur þeim góðlátlega guði sem kirkjan boðar að vaki yfir velferð okkar.
Úr Þú sem ert á himnum:
Eins og þú veist segir biblían tvær ólíkar sköpunarsögur. Sú fyrri byrjar á því sem mér var kennt ungum: ,,Í upphafi skapaði Guð himin og jörð.“ Ég trúði þessu; afi minn sagði það og kennarinn sagði það. Presturinn líka. Hann mælti fyrir þína hönd og kirkjunnar. Þeir tala svona enn þann dag í dag. Kirkjan fræddi okkur og bjó okkur undir lífið. Við bárum óskorað traust til hennar. Við trúðum.
,,Og dauðans skelfing ef hún bregst, er dregin á tálar, svikin, það er gagnstætt öllu eðli og rökum, eins og allt sem er synd, þ.e. uppreisn gegn lífslögum skaparans,“ skrifar gamli Íslandsbiskupinn í Moggann sinn um trú barnanna. Þetta ritar hann þrátt fyrir að kirkjan hans hafi farið býsna óvarlega með sannleikann fyrir æsku heimsins í árhundruð, brugðist trausti hennar og dregið hana á tálar. Barnatrúin, sem verður til þegar prestar, foreldrar og fullorðnir svara börnum með samræmdum ósannindum, er óheil og ósatt flest það sem átti yfir að ganga ef þau færu ekki að boði guðs, ósköpin öll sem í stefndi ef þau gleymdu faðirvorinu, bænaversunum eða öðru því sem fylgir guðstrúnni. Þau sem við bárum fyllsta traust til hræddu okkur í faðm kirkjunnar með því að breyta einlægni okkar í ótta, guðhræðslu.
(s. 11-12)
