Úr Þegar stórt er spurt...:
Einn morguninn þegar Tommi og Árni voru að koma úr fjósinu og litu í hreiðrið í veggnum flaug fuglinn upp. Þegar strákarnir kíktu inn í holuna sáu þeir eitthvað rautt sem hreyfðist.
- Það eru komnir ungar, hvíslaði Árni.
Þeir horfðu hugfangnir á litlu krílin, en ekki of lengi því greyjunum mátti ekki verða kalt. Ungarnir virtust ósjálfbjarga og því ekki rétt að halda foreldrunum of lengi frá hreiðrinu.
- Eru engar fjaðrir á þeim? spurði Árni.
- Fyrst kemur mjúkur dúnn, svo koma fjaðrir, svaraði Tommi.
- Tekur það langan tíma?
- Nei, bara nokkra daga. Alls staðar voru ungar að koma úr eggjum. Þegar Tommi og Árni voru á leiðinni heim úr hestagerðinu kom allt í einu lítill hnoðri trítlandi til þeirra. Það var ungi sem var þarna aleinn á vappi. Hann reyndi ekki að forða sér heldur var sem hann leitaði skjóls hjá strákunum. Tommi tók hann upp. Þeir sáu á nefinu að þetta var andarungi.
- Ég sé mömmu hans hvergi, sagði Árni.
- Hann hefur týnt henni, sagði Tommi. Við skulum koma niður að á og vita hvort við finnum hana.
Á ánni, rétt við bakkann synti önd með unga. Strákarnir settu ungann á jörðina og reyndu að snúa honum þannig að hann sæi öndina.
(s. 56-57)
