Úr Sónötu:
Lófaljóð
Í ljóðinu
sem ég skráði
í lófann
kom berlega í ljós
að nafn þitt sómir sér vel
á hjartalínunni
en betur færi samt á því að það
fikraði sig eftir
örlagalínunni
Froskur
Þungbúinn himinn, sjórinn speglasalur og haust-
dagar í nánd. Í morgun sá ég smágerðan frosk við
grænt vatn. Fegurð hans snart mig. Ég brosi að
hugsuninni um að sjá hann á ný. En, sem ég geng á
vatni, er mér sökkt í djúp annars kvölds; vonbrigði
falla á lithverfa froskinn minn þar sem hann skimar
eftir mér undir kalmána.
