um bókina
Hryllilega stuttar hrollvekjur geymir tuttugu smásögur sem eru hver annarri hræðilegri. Hér má meðal annars lesa um vampírur, uppvakninga, drauga og skrímslin sem leynast undir rúminu þínu.
Metsöluhöfundurinn Ævar Þór Benediktsson var myrkfælinn þangað til hann varð sautján ára. Hér skrifar hann um allt sem hann var hræddur við.
Ágúst Kristinsson var sá eini sem þorði að myndlýsa þessar hræðilegu sögur.
úr bókinni
En einn daginn nagaði stelpan aðeins og mikið.
Hún gerði sér enga grein fyrri því. Hún sat bara og nagaði og nagaði eins og venjulega tók ekki eftir því þegar nöglin var búin og fingurinn tók við.
Áður en stelpan vissi af hafði hún nagað alveg framan af vísifingri vinstri handar.
Og svo hélt hún áfram að naga.
Hún fattaði ekki að eitthvað skrítið var í gangi fyrr en nöglin sem hún var að tyggja var skyndilega orðin mjúk og blaut.
Og þykk.
Stelpan hrópaði upp yfir sig og var send beina leið upp á sjúkrahús. En þar var ekki hægt að bjarga neinu. Það var ekki nóg með að hún hefði tuggið af sér allan vísifingurinn - hún hafði kyngt honum líka.
Læknarnir kölluðu þetta "óheppilegt atvik" og foreldrar stelpunnar vonuðu að hún myndi læra eitthvað af þessu "óheppilega atviki". Eins og til dæmis að hætta að naga neglur.
Annað kom þó á daginn.
Stelpan lærði vissulega sína lexíu, en lexían var því miður ekki sú sem foreldrar hennar höfðu vonað. Því að eftir þetta fannst henni neglur lítið spennandi lengur.
Mörgum árum seinna, þegar stelpan var orðin fullorðin, var bara einn putti eftir á báðum höndum. Ef þú hefðir spurt hana hvað væri best við þetta allt saman hefði hún sjálfsagt sagt að það væri tilfinningin þegar tennurnar ná loksins í gegnum grjóthart beinið.
"Það kemur nefnilega smellur," hefði hún sagt. "Lítill smellur sem segir mér að nú geti ég fyrst byrjað að naga fyrir alvöru."
(s. 50-52)
