Íslendingasögur eru þekktustu bókmenntir Íslendinga og lesnar um víða veröld. Elstu varðveittu handrit þeirra eru frá 13. öld en sögurnar segja frá tímanum um og uppúr landnámi á 9. öld allt til miðbiks 11. aldar. Þær voru ritaðar á þjóðtungu Íslendinga sem var sérstakt á miðöldum þegar latína réð ríkjum í rithefð. Þarna mótaðist því strax sú sterka hefð að hér væru bókmenntir skrifaðar á íslensku.
Þótt sögusvið Íslendingasagna sé ekki hér í Reykjavík heldur út um landið minna götuheiti í Norðurmýri og austanverðu Skólavörðuholti okkur á þennan dýrmæta menningararf. Hér rekumst við á Gretti Ásmundarson (Grettis saga), Egil Skallagrímsson (Egils saga), Leif Eiríksson (Eiríks saga rauða og Grænlendinga saga) og allmargar persónur úr Njálu og Laxdælu. Hjónin Njáll og Bergþóra eiga sér samsíða götur vestan Snorrabrautar en Njálsgata heldur síðan áfram yfir Snorrabraut og mætir þar Gunnarsbraut sem endurspeglar náið samband þeirra Njáls og Gunnars á Hlíðarenda í Njáls sögu. Á sama hátt liggur Bjarnarstígur bak við Kárastíg líkt og Björn í Mörk er að baki Kára Sölmundarsyni á ögurstundu í sögunni, en þaðan kemur máltækið „ber er hver að baki nema sér bróður eigi“. Í Norðurmýri er gata Guðrúnar Ósvífursdóttur staðsett milli fóstbræðranna Bolla og Kjartans og minnir með því á þennan fræga ástarþríhyrning í Laxdæla sögu.
Þeir Kjartan og Bolli unnust mest. Fór Kjartan hvergi þess er eigi fylgdi Bolli honum. Kjartan fór oft til Sælingsdalslaugar. Jafnan bar svo til að Guðrún var að laugu. Þótti Kjartani gott að tala við Guðrúnu því að hún var bæði vitur og málsnjöll. Það var allra manna mál að með þeim Kjartani og Guðrúnu þætti vera mest jafnræði þeirra manna er þá óxu upp.
Ennþá velta lesendur því fyrir sér við hvorn þeirra Guðrún á þegar hún segir síðar í sögunni: „þeim var ég verst er ég unni mest.“
Því má bæta við að nokkrar götur í Norðurmýri og tvær rétt ofan við Kvosina bera nöfn úr Landnámu þar sem sagt er frá landnámi Ingólfs Arnarsonar og Hallveigar Fróðadóttur í Reykjavík á 9. öld. Í bók Jóns Karls Helgasonar, Hetjan og höfundurinn (1998), eru götuheitum í miðbænum gerð skemmtileg skil.
GÖTUR OG SÖGUR
NJÁLS SAGA:
Kárastígur – Kári Sölmundarson
Bjarnarstígur – Björn í Mörk
Njálsgata – Njáll á Bergþórshvoli
Bergþórugata – Bergþóra Skarphéðinsdóttir
Gunnarsbraut – Gunnar á Hlíðarenda
Skarphéðinsgata – Skarphéðinn Njálsson
GRETTIS SAGA:
Grettisgata – Grettir Ásmundarson sterki
LAXDÆLA SAGA:
Auðarstræti – Auður djúpúðga
Bollagata – Bolli Þorleiksson
Guðrúnargata – Guðrún Ósvífursdóttir
Kjartansgata – Kjartan Ólafsson
Hrefnugata – Hrefna Ásgeirsdóttir, kona Kjartans
EGILS SAGA:
Egilsgata – Egill Skallagrímsson
EIRÍKS SAGA RAUÐA / GRÆNLENDINGA SAGA:
Eiríksgata – Eiríkur rauði Þorvaldsson
Leifsgata – Leifur heppni Eiríksson
Þorfinnsgata – Þorfinnur karlsefni
LANDNÁMA:
Ingólfsstræti – Ingólfur Arnarson
Hallveigarstígur – Hallveig Fróðadóttir
Vífilsgata – Vífill þræll Ingólfs og Hallveigar
Karlagata – Karli þræll Ingólfs og Hallveigar
Mánagata – Þorkell máni, sonarsonur Hallveigar og Ingólfs
Skeggjagata – Þórður skeggi Hrappsson landnámsmaður
Flókagata — Flóki Vilgerðarson (Hrafna-Flóki) landkönnuður, sá er nefndi Ísland