Unnur Lilja Aradóttir

Minnisleysi er átakanlegt og erfitt að eiga við í raunveruleikanum – en æði frjósamt og spennandi viðfangsefni í skáldskap. Það gefur til dæmis færi á að skapa frásögn þar sem óvissa og eftirvænting eru í fyrirrúmi, þar sem höfundar nota minni og minningar eins og púsl í púsluspili sem hægt og rólega, eftir því sem líður á frásögnina, tekur mynd og svarar spurningum óþreyjufullra lesenda. Hvað gerðist og af hverju? Þá ber minnisleysi með sér mikinn óhugnað, það er óþægilegt að geta ekki rifjað eitthvað upp, að muna ekki og að tapa minninu er líkt og að tapa sjálfum sér; að vita ekki hver maður er og hvað maður hefur gert - hvað er óhugnanlegara en það?