Æviágrip
Geirlaugur Magnússon fæddist í Reykjavík 25. ágúst 1944. Hann útskrifaðist sem stúdent frá Menntaskólanum í Reykjavík 1966. Hann lauk prófi í forspjallsvísindum frá Háskóla Íslands 1967, nam slavnesk mál við háskóla í Varsjá 1968-70 og lærði frönsku fyrir útlendinga í Aix-en-Provence 1976. Í kjölfarið fór hann í bókmennta- og kvikmyndafræðinám við Université de Provence á sama stað 1976-80. Upp frá því starfaði hann sem kennari, leiðsögumaður, verkamaður og við bókaútgáfu. Hann kenndi við Fjölbrautaskóla Norðurlands vestra á Sauðárkróki í yfir 20 ár.
Fyrsta ljóðabók Geirlaugs, Annaðhvort eða, kom út 1974 og hann sendi síðan frá sér fjölda annarra. Hann fékkst einnig talsvert við þýðingar, einkum úr pólsku, og var hann tilnefndur til Íslensku þýðingaverðlaunanna 2005 fyrir þýðingar sínar á ljóðum pólska skáldsins Tadeusz Rósewicz. Geirlaugur skrifaði einnig greinar í blöð og tímarit, meðal annars gagnrýni um bækur.
Geirlaugur Magnússon lést í Reykjavík 16. september 2005.
Mynd af höfundi: Einar Falur Ingólfsson.
Frá höfundi
Ein lítil hugleiðing um skriftir
Margir telja að ljóðskáld séu sí og æ að yrkja um eigin ævi líkt og öfgafullur kaþólikki sem skriftar ef ekki dag hvern þá í það minnsta í viku hverri. En svo er ekki. Ljóðmælandinn hversem það nú er birtir sjaldnast spegilmynd eða sjálfsmynd skáldsins og í það minnsta hvað sjálfan mig áhrærir er náungi sem ég vil lítt kannast við þó kinki máski til hans kolli sé ég kominn í mitt besta borgaralega púss. Hann gæti verið frændinn sem lenti á hrauninu eða skólabróðirinn sem varð innlyksa á einhverjum kleppnum. Hver veit? Þó er ekki þar með sagt að orð hans séu markleysa ein eða tilbúningur en einhverju sinni heyrði ég haft eftir einhverjum höfundi sem ég hef löngu gleymt hver var að þó atburðir og persónur verka hans væru uppdiktaðir gæti enginn skrifað um tilfinningar án þess að hafa fundið til þeirra sjálfur.
En hvað er hægt að skrifa um að skrifa? Ég get aðeins svarað því til, að ég skrifa því að ég hef unun af að skrifa, líkist einna helst strák sem ávallt sækir í fjöruna þó það sé honum stranglega bannað og honum margsagt hve hættulegt sé þá fellur að.
En til að ljúka þessum fátæklegu orðum langar mig að vitna í breska skáldið (og bókavörðinn) Philip Larkin en læt orð hans þó standa óþýdd:
I don´t understand those chaps who go around
American Universities explaining how they write
poems :it is like going around explaining how you
sleep with your wife.
Geirlaugur Magnússon, 2002.
Um höfund
Af andhækum, rómantík og pólitík: Ljóðskáldið Geirlaugur Magnússon
Í ljóðabókinni Safnborg (1993) eftir Geirlaug Magnússon er að finna ljóðið „andhækur“ sem ber undirtitilinn: „óskari árna“, en Óskar Árni er sem kunnugt er helsti talsmaður ljóðformsins hæka hér á landi (sjá grein um ÓÁÓ hér á vefnum). Í hækunni birtast yfirleitt kyrrlátar fallegar stemningar, sem virka einfaldar í fyrstu en búa svo yfir heilum táknheimi þegar nánar er að gáð. Andhækur Geirlaugs sverja sig vissulega að hluta til í ætt við þetta, en þó er óhætt að segja að hér séu á ferðinni öllu svartsýnni og hvunndagslegri augnablik en lesendur eiga að venjast frá hækunni:
starbjört mýrin
enginn fugl
brosir mót myndavélþokuslæðan
niðrundir augnabrún
finnsk vaðstígvéldagblað
grotnar í vilpu
hvergi starf laustí morgunkaffi
vestur alla götu
valla viðræðuhæfurbókavörður
mæðist
yfir íbúatalinuhækusmiður
ilmar af
hafragraut
Það er eitthvað skemmtilega hráslagalegt við þessar hækur, auk þess sem þær eru allar öfugsnúnar – fuglinn – tákn frelsis, smæðar og hærri hæða – er fjarri, þokan er ekki dularfull slæða heldur hangir í augnabrúnum gúmmístígvélaðs ljóðmælanda, dagblaðið boðar ekkert gott og svo brýst þessi ilmandi hafragrautur að lokum fram.
Þessi hráslagi hversdagsleikans er eitt einkenna á ljóðum Geirlaugs, og birtist iðulega í kjarnyrtum yrðingum bölsýnis og háðs, þó vissulega djarfi einnig fyrir trega. Gott dæmi um þetta er ljóðið „Hversdagur“ í þriðju ljóðabók Geirlaugs, Undan öxinni (1980), en þar ráðast „rósfingraðir vísar vekjarans“ á draumlausan svefn ljóðmælanda og við taka dagarnir, „þreytandi“, „þrúgandi“, „sállaus“, þunnt kaffi og þynnri kynlífssögur; „ölvaður sjónvarpsgeislanum / dett inní draumlausan svefn“. Hér er hversdagurinn beinlínis tekinn fyrir en algengara er að hann birtist á annan hátt í ljóðunum, iðulega skemmtilega blandaður mishástemmdum vangaveltum, næsta ævinlega bundinn í hressilegt tungumál, eins og í ljóðinu „17. júní á eystrasalti“ úr Þrítengt (1996). Ljóðmælandi segist í upphafi hafa skilið „miðnætursólina eftir heima / hjá söddum lömbum / og nautheimskum folöldum“ sem bíða eftir sumrinu. Þannig sleppur hann burt áður en tekið er að „grenja þjóðsönginn / klæmast við fjallkonuna / míga utan í ingólf.“ Síðustu erindin virðast gerast á ferðalaginu, við hittum tollvörð og karon vörubílsstjóra sem „kveikir í tveimur vodkaglösum“ og allt endar þetta á því að „plastmánar speglast í gruggurgi höfn“ og álfkonan sem ljóðmælandi leitaðist við að glata finnst ekki. Já, bjarstýnin og lífsgleðin flækist ekki fyrir lesandanum hér!
II
Þessi snarpa og harðneskjulega beiting tungumálsins gerir það að verkum að ljóðin verða einhvernveginn þrútin af sagnaranda og þetta er eitt af því sem gerir ljóð Geirlaugs áhugaverð og eftirminnileg. Geirlaugur er afkastamikið skáld og hefur einnig sinnt ljóðaþýðingum, sérstaklega á pólskum ljóðum. Hann hefur einnig sinnt ungum skáldum af alúð og fjallað um ljóðabækur slíkra í áraraðir. Geirlaugur hefur verið kenndur við ‘norðan’ skáldin svokölluð (Gyrðir Elíasson, Óskar Árni Óskarsson, Sigurlaugur Elíasson), og sumar bóka hans komu út undir merkjum Norðan° niður. Í ljóðum sínum kallast Geirlaugur oft á við þessi skáld – eins og reyndar fjölmörg önnur skáld, en vísanir til ljóðskálda og ljóða þeirra eru algengt stef í ljóðum Geirlaugs.
Geirlaugur er, eins og áður segir, sérstaklega þekktur fyrir sitt kjarnyrta orðfæri og á í safni sínu mikið magn flottra og áhrifamikilla orða. Þessi beiting tungumálsins gerir það að verkum að ljóðin virðast oft mun formfastari en þau eru og vissulega skrifar Geirlaugur ‘bundin’ ljóð inn á milli. Sum ljóðanna í Dýra líf (2004) eru gott dæmi um þetta, en þau virka nokkuð formföst, minna á sonnettur í útliti, án þess þó að lúta endilega öllum kröfum þess forms. Þarna er jú nokkuð um rím og höfuðstaði og stuðla og allt það, en þó eru það helst þessi stóru og ég leyfi mér að segja stórkarlalegu orð sem taka yfir eins og í „grimmdardagurinn“ þarsem við hittum fyrir „meinhornamúsík í meinvarpi / mínusar út meint meinsæri / helsæri og öll þín særindi / rofin hryglunni í meinsemdinni.“ Eitt og sér er þetta skemmtilega krassandi og hressandi, en ég verð að játa að þegar ég hafði lesið mig í gegnum ein tíu af þessu tagi fannst mér svolítið nóg komið. Kannski bara best að hafa þann háttinn á að smakka eitt í einu í stað þess að vaða í bókina einsog um hlaðborð væri að ræða?
En þetta kemur þó ekki í veg fyrir að Geirlaugur geti ekki dregið fáguð og öguð ljóð uppúr pússi sínu. Fyrri hluti bókarinnar Sannstæður, sem einnig heitir „Sannstæður“ er samsettur úr stuttum flottum ljóðum sem mörg hver eru með því betra sem skáldið hefur ort. Vissulega eru þau ekki orðvör eins og „undir yfir og altumkring“, en þar sveima „banvænir skógarþrestir“ um „brunarústir dagsins“ og einnig hittum við „vængstýfð ránfygli“ og „elliær ljón.“ Þetta er „síðasta hljómkviða / saklausra skógarpúka.“ Líklega er það orðið „elliær“ sem gerir það að verkum að mér finnst ég stödd á elliheimili, en þar er gesturinn einmitt óþægilega minntur á brunarústir lífsins. Hluti ljóðanna er eins og einskonar óður til líkamans, eins og „innan í vefnum,“ en þar birtast „leifar ókominna daga“ og „mergur stórra drauma“:
keiluspil kúpunnar
hugleikur vona
í glitrandi vef
Hér er ekki gott að segja hvað er á seiði, erum við stödd inní vefjum líkamans, eða jafnvel glitrandi vef kóngulóarinnar? Ljóðlínan um „leifar ókominna daga“ gæti kallast á við hugleik vonanna, sem virðst föst í vefnum, eins og framtíðin sé þegar kortlögð, þráður í höndum örlaganorna – eða hvað? Það getur verið voða gaman að glíma við ljóð Geirlaugs, því orðin eru kitlandi og myndmálið kraftmikið og töffaralegt. Öllu auðveldari eru ljóð eins og „utan úr skógi,“ en þar hittum við illa staddan og vopnlausan veiðimann og úlf: „draumsóleyar fórnarlygar / drambarfi kynslóðanna“ og þetta mun vera fortíð Rauðhettu. Eða er þetta endilega auðveldara? Hér eru úlfur, veiðimaður, blóm og Rauðhetta, allt sem þarf í ævintýrið, en það virðist eitthvað hafa aflagast á leiðinni, veiðimaðurinn er lítt líklegur til átaka, úlfurinn hefur fengið grið og blómin eru orðin að fórnarlygum. Rauðhetta á sér fortíð að því er virðist í þessum fórnarlygum og drambarfi.
Við hittum Rauðhettu svo aftur í bókinni N er aðeins bókstafur (2003) í hluta sem nefnist „út’er ævintýri.“ Þar eru ljóðin gerólík þessum stuttu snörpu, þau eru orðmörg og hröð, næstum æst. Rauðhetta hefur tekið á sig öllu raunsæislegri blæ, en ljóðmælanda líður eins og Rauðhettu þegar hann horfir á myrkan og kaldan skóginn. En
hún amma var bara heima eins og öll hin skammaðist
í pabba fyrir að drekka svona mikið á hverjum degi
fer ég inn í skóginn þar sem er kalt og myrkt er ekki kalt og
myrkt hjá þér þarna fyrir norðan þaðan sem þú komst
og þú dylst væla þar ekki úlfar meðan ég lýg að þér og
drekk of mikið eins og hann pabbi þinn
III
Þessi leikur með ævintýrið, þarsem eitthvað hefur farið úrskeiðis jafnframt því sem ævintýrið er notað sem táknmynd, er áhugavert einkenni á ljóðum Geirlaugs, en hann vísar mikið til goðsagna og þjóðsagna – drekar og prinsessur eru til dæmis skemmtilegt leiðarhnoða í gegnum allar bækurnar, hetjan á hvíta hestinum sefur meðan naglar vonarstrætanna „vinna á drekunum“ í „Vonarstrætin“ (Nýund 2000). Hann sefur og lætur sig dreyma um prinsessuna – „þá eðlu ósnertanlegu frú“ og „vaknar loks innst í þyrniskógi / hvar sækja að honum / skjaldarmerkjaljón og púkar.“
Dæmi um goðsagnaminni er Íkaros sem birtist til dæmis í ljóðinu „flug“ (Áleiðis áveðurs 1986), en þar veltir ljóðmælandi fyrir sér aðdráttaraflinu sem heldur okkur við jörðina og lýsir yfir óánægju sinni með fugla: „sjálfselskir eiginhreiðursdútlarar / og svanasaungurinn tilfinníngalaust garg / sem og annar skáldskapur.“ Síðan ber hann sig saman við Íkaros og segir þá báða treysta „blint / því sem leysist upp / í sólskini“ en samkvæmt goðsögunni fórst Íkaros vegna þess að vaxið sem hélt saman gerfivængjum hans bráðnaði þegar hann flaug of nálægt sólinni. Við erum aftur minnt á fuglinn sem ekki birtist í andhækunni, hér er Geirlaugur enn andsnúinn hefðbundnum ljóðtáknum – svanasöngurinn – en grípur til þeirra líka, því Íkarus er iðulega notaður sem táknmynd listamannsins, þess sem vill svo gjarna teygja sig langt og hættir þá á að hrapa.
Í Ítrekað (1988) hittum við bæði fyrir litlu stúlkuna með eldspýturnar, sem kveikir í sér í upphafi „ferð“-ar sem endar á því að vegurinn verður að bandi um hálsinn „brátt herðir ferðin að,“ og djáknann frá Myrká, en ljóðið „fylgd“ er afar smart stef við þá sögu:
einhver
á ferð gegnum nóttinahundur hans
túnglið
hríngsnýst
um latræknar stjörnurgjammandi túngl
á ferð gegnum nóttina
leiðin öll
leiðarendimarrar í nýsnævinu
einhver á ferð
ekki jólasveinninn
álfakonungurinnsér hvergi
í hvítan blett á hnakka.
Þeir sem þekkja söguna verða væntanlega dálítið hvumsa yfir endanum, þegar draugur djáknans tekur sig til og birtist ekki – líkt og í ævintýrinu um Rauðhettu erum við ekki beint stödd þarsem við héldum að við værum.
Þjóðsagan – goðsagan, ævintýrið – kemur einnig fram í tungutakinu og myndmálinu og á ríkan þátt í kjarnyrðingum skáldsins. Eftir langa ferð í næturlest með æpandi táningum í ljóðinu „Næturferð“ í Nýund (2000) birtist bernskan „undir morgun / með neðansjávarborgir / græn tígrisdýr og dverg í hverjum steini // að færa þér huliðshjálm. Í Þrítengt hittum við fyrir sæbúa; selstúlku og marbendil í ljóðinu „Blá mynd á kyrri nótt“, en þar bíður hellismunni eftir sæbúum sínum sem eru selstúlka með týndan ham, stóreygur grátandi fiskur og marbendill draumanna. Hafið ólgar og þar synda dökkbrýndir hákarlar um „í leit að / væntumþykju og ævintýrum“: „bláar raddir gára nóttina / öldukjökur gjálfrar við sand“. Í Þrisvar sinnum þrettán (1994) eru „fylgjurnar ekki allar brosmildar“ í ljóðinu „Leiðarminni“ og í „Kreppa“ er „margur álfakóngurinn / fjarri / viti og kletti // finngálknið / társtokkið / fingurgullið týnt“. Og í Þrítíð (1985) erum við stödd „í ókunnum fjöruborðum / í / leit að // löllum mórum skottum“.
Í öllum tilfellum er myndmál þjóðsögunnar notað í ólíkum tilgangi, þjóðsagan í „Næturferð“ er augljóslega táknmynd bernskuminninga, „Blá mynd“ er stemningsljóð um hafið, í „Leiðarminni“ og ljóðinu úr Þrítíð er það einmanaleikinn sem ríkir og „Kreppa“ er pólitísk ádeila.
Myndmál kristninnar stingur líka víða upp kollinum, eins og til dæmis í Dýra líf. Strax í fyrsta ljóðinu er skáldið í stellingum frelsarans yfir síðustu kvöldmáltíðinni, ljóðið heitir „til lesenda,“ og þar heilsar ljóðmælandi okkur öllum tólf, en óskar þess þó „á stórhátíðum / í tertu og gjafastað / að ykkur fækki um einn.“ Hann leitar eiturbragðs á vörunum og „er vart snúinn frá / þegar þyrpist að myntsláttunni / þar sem greiddar eru út þrjátíu í senn.“ Þrjátíu myntir koma aftur við sögu í ljóðinu „í grasgarðinum“ og jólanóttin birtist okkur svo í „nóttin ágæt ein“, en hún er full af „drottningum / hröfnum óðum hundum“.
IV
Þrátt fyrir þessa hráslagalegu undirtóna fer ekki hjá því að lesandi upplifi ákveðna rómantík í ljóðum Geirlaugs, sem kannski mætti kalla and-rómantík í anda andhækanna, sem eru bæði hækur og ekki. Þessi (and)rómantík kemur hvað skýrast fram í vangaveltum um tilveru eða ímynd skáldsins og tengist á stundum hversdagstemanu. Í Fátt af einum (1982) hittum við fyrir rómantískasta skáldið og dauða þess í nafnlausu ljóði. Ljóðmælandi spyr hví stórskáldið og snillingurinn hafi þekkt öll blómin; „vart til að detta / dauðadrukkinn í stiga / að slíkt / yrði tíska / allsráðandi yfirþyrmandi / nýjasta / tíska.“ Það eru fleiri vísanir til Jónasar Hallgrímssonar í ljóðum Geirlaugs í bókinni en seinna er enn beðið að heilsa „til þín / á laugaveginum / sértu ekki komin til hafnar.“ Og það er þessi stemning drukkinna skálda sem ég kalla hér (and)rómantík, en hana höfum við þegar hitt fyrir í andhækunum, þegar „valla viðræðuhæfur“ ljóðmælandi er mættur í kaffi. Í „Hversdeginum“ hittum við líka fyrir drykkju og timburmenn, vodka og fyllerí er tema „17. júní á eystrasalti“ og í Sannstæður erum við lent„innan um veigarnar“:
píkuskrækirnir brotnu glösin
samviskubitið kvalalostinnskáldamjöðurinn
göróttur klígjukenndur
blandinn skaðvænu litaskyni
Hér sjást ummerki rómantíkurinnar í bland við goðsöguna, skáldamjöðurinn með öllum sínum sársauka og skynvillu er eftir allt, efni í flott ljóð. Ljóðið „frelsi“ (Safnborg) birtir líka drykkjuskap á ystu nöf skáldskapar, þar „dvelst“ ljóðmælandi „löngum á kránni“ þangað sem langdrukknir flytja fregnir af árásum víkinga á ströndina. Það kvöldar og þá er farið að „falbjóða hengilása / gljáfægja martraðir / feta einstigi hræðslu hungurs / aðeins í hlekkjum færð varist / aðeins í dýflissu er vært.“ Það læðist að lesanda sá grunur að hlekkirnir og dýflissan sé áfengið, sem jafnframt virðist eitthvað tengjast frelsinu. „Þankar miðaldra drykkjumanns í miðbæ Reykjavíkur“ nefnist heill ljóðabálkur í Nýund, og hefst svo:
1.
morgunógleðin
ekki þó sú stórra væntingabirtir of snemma of ört
órói á þilinu öllum hvelum
og líffærumljótasti köttur bæjarins
orðinn að stoltu tígrisdýrilítur ekki við hvaða bráð sem er
Enn kallast andstæðurnar á og enn birtist þarna einhver undarleg ímynd villts frelsis mitt í ömurðinni.
Í ljóðinu „Að vakna“ úr Þrisvar sinnum þrettán dettur svo drukkinn maður aftur í stiga...
V
Eins og áður sagði er pólitíkin einnig rauður þráður í ljóðum Geirlaugs, en hana höfum við þegar hitt í ljóðinu um kreppuna. Pólitíska ádeilan tengist einnig hversdagsleikanum, sem Geirlaugur málar sterkum hráslagalegum dráttum og mætti í því samhengi jafnvel nefna einskonar sósíal realisma, en þegar ég tala um pólitík vísa ég einnig til samfélagsádeilu. Í fyrsta ljóði fyrstu bókar Geirlaugs, Annaðhvort eða (1974) hittum við þá Maó, Che og Marx í ástarljóðinu „Til þín.“ „Sigur“ (Undir öxinni) lýsir ímynduðum draumabyltingum skáldskapar og ævintýra: „byltíngar / sem heppnuðust / í heilaberkinum / þá lýkur / hniprumst / undir valdastólnum.“ Í „Vorljóð“ (Ítrekað) bregður Geirlaugur fyrir sig myndmáli byltingar í mótmælum gegn vorinu sem hótar „að eyða gjöreyða / myrkrinu úr hugskotinu / og reka glám / tryggðavininn eina / í útlegð“, já „þyrpumst út á göturnar“ til að koma í veg fyrir þessi ósköp!
Borgaralegar dyggðir fá á baukinn í ljóði úr Þrisvar sinnum þrettán, þar er gengin hin þrönga beina leið „blindrar réttsýni“ sem slekkur „í augum lífstíðarglampa.“ Í Nýtíð er skotið á „samtökin að elska náunga sinn“ í ljóðinu„Samtök“ en þar virðist goðsagan um dauða Baldurs einnig blandast í málið. „Fundur“ í sömu bók er einnig pólitíkst ljóð stungið þjóðsagnaminnum, en þar eru „mættir / uppskafningurinn ódámurinn meðaltalsróninn / skoffínið afi skoffínsins“ auk uppvakninga og bakkabræðra:
hvarf ég heim eða að heiman jesús hafði tólf lærisveina
tólf voru riddarar hringborðsins klukkan tólf og tólf fylgdu
castró til fjalla fögur er fjallasýni í þoku pólitísk viðrini
hugmyndafræðileg úrhrök leita algildis í sexinu eru hálfir
tólf fyllist og uppfyllist kringlan og jarðkringlan nægilegt
óplægt land á júpíter plútó mars
Já, það gengur ekki lítið á í þessum texta og ekki gott að átta sig á hvert ádeilan beinist, eða hvort þetta er yfirhöfuð ádeila, mætti ekki frekar kalla þetta einskonar úttekt? Eða jafnvel háðsádeilu, en í fyrri hluta Dýra lífs eru nokkur og skríkjandi fyndin slík. Þar hittum við „mömmudrenginn“ sem er „nær / alblindur því það augað sem ekki / nælt í bankabókina límist fast við / morgunspegilinn.“ Og svo heimtar hann fermingarveislur reglulega! Hér er Geirlaugur að gera grín að litlu uppunum, í ánægjulega andstyggilegum, vel ortum ljóðum. „Hagsvínið“ til dæmis lifir „samkvæmt fræðikenn / ingunni að þjóðarhagur sé / eigin hagur“.
VI
Þó hér hafi verið lagðar nokkrar skýrar línur útfrá ljóðum Geirlaugs má alls ekki líta svo á að þessi temu tæmi hið fjölskrúðuga líf sem lifir í skáldskap hans. Geirlaugur á til bæði falleg og kyrrlát ljóð um smáfugla (í einu þeirra er smáfuglinn reyndar mannæta), ástina, orð og ljóðið sjálft, ljóðmælendur hans glíma við angist, einmanaleika og sjálfseyðingahvöt, og svo auðvitað ljóðið sjálft. Mig langar að ljúka þessu yfirliti á einu slíku ljóði um ljóð, en það er níunda ljóðið í bálkinum „Dúfnaútgerð“ (Nýund) og lýsir svo fallega hinni jarðbundnu sýn skáldsins á ljóðagerð – hversdagur sjómannsins – sem jafnframt er stungin húmor, fegurð og dýpi:
IX
ósköp lítil útgerð
einn skræpóttur
ljóðtogarisem lónar í landhelgi
smýgur milli
landfastra neta
kastar smáriðnueftir dumbrauðum ljóðfiskum
flötum og blindum
milli steina
á illfærum botnikankvísir og eiturslungnir
að smjúga
hvert net
tæta hverja vörpuog nást aldrei
nema kafað sé eftir þeim
© Úlfhildur Dagsdóttir, 2005
Greinar
Almenn umfjöllun
Einar Ólafsson: „Erindi um skáldverk Geirlaugs Magnússonar“
Flutt á dagskrá í minningu Geirlaugs í Gerðarsafni, Listasafni Kópavogs, 17. desember 2005
Jón Kalman Stefánsson: „Spurning um að komast af.“ Viðtal við Geirlaug Magnússon
Tímarit Máls og menningar, 56. árg., 3. tbl. 1995, s. 6-16
Silja Aðalsteinsdóttir: „Á líðandi stund“
Tímarit Máls og menningar, 66. árg., 4. tbl. 2005, s. 90-95
Skúli Björn Gunnarsson og Kjartan Hallur Grétarsson: „Hvert orð er djásn.“ Ljóðskáldið Geirlaugur Magnússon heimsótt.“
Mímir, 34. árg. (42), 1995, s. 4-15
Örn Ólafsson: „Um ljóð Geirlaugs Magnússonar“
Stína, 3 (1), 2008, s. 72-85
Um einstök verk
Annað hvort eða
Hrafn Gunnlaugsson: „Um Annað hvort eða“
Eimreiðin, 81. árg., 1975, s. 152-5
Fátt af einum
Einar Ólafsson: „Fátt af einum : Umsögn um Fátt af einum eftir Geirlaug Magnússon“
Tímarit Máls og menningar, 48. árg., 2. tbl. 1987, s. 248-55
Ítrekað
Þórður Helgason: „Heimur skíts og stjarna.“
Ljóðormur, 1989, 9. tbl., s. 57-60
Þrítengt
Guðbjörn Sigurmundsson: „Orðakræklur verunnar“
Tímarit Máls og menningar, 58. árg., 2. tbl. 1997, s. 110-13
Þrítíð
Eysteinn Þorvaldsson: „Brunnir vegvísar.“
Ljóðormur, 1985, 2. tbl., s. 42-43
Verðlaun
Tilnefningar
2005 - Íslensku þýðingaverðlaunin: Lágmynd eftir Pólverjann Tadeusz Rózewicz
100 ljóð
Lesa meiraTilmæli
Lesa meiraAndljóð og önnur
Lesa meiraDýra líf
Lesa meiraAfturhvarf og endurkoma
Lesa meiraN er aðeins bókstafur
Lesa meiraLjóð í Cold was that Beauty...
Lesa meiraNýund
Lesa meiraLjóð í Wortlaut Island
Lesa meira
Lágmynd
Lesa meiraEndir og upphaf
Lesa meiraÍ andófinu : pólsk nútímaljóð
Lesa meiraTvö ljóð eftir Ewa Lipska
Lesa meiraSumar
Lesa meiraÞrjú ljóð eftir Wieslawa Szymborska
Lesa meiraTvö ljóð eftir Zbigniew Herbert
Lesa meiraÚr fangelsisdagbókinni
Lesa meira