Embla Ýr Bárudóttir

Það hefur mikið verið talað um að nú sé glæpasöguár mikið í íslenskum bókmenntum og að aldrei hafi jafnmargar glæpasögur verið gefnar út á einu bretti og svo deila menn um hvort þetta sé gleði eða áhyggjuefni. Öllu minna hefur farið fyrir öðru bókmenntaformi/listformi, sem einnig á metár í ár, en nú fyrir jólin komu út heilar fjórar íslenskar myndasögur á vegum þekktra forlaga (og allavega ein utan forlaga). Þetta er stór atburður og í raun mun meiri fregn en glæpa(sögu)málið, því meðan glæpasagan hefur verið nokkuð örugg í sessi undanfarin fjögur ár eða svo, er myndasagan enn afskaplega óstöðugt form, þó vissulega gefi þessi litla sprengja vonir um að henni fari að vaxa fiskur um hrygg og þá helst hvalur. ‘Myndasöguár’ er því ekki síður viðeigandi lýsingarorð fyrir bókaárið.

Ég verð að játa að mér hefur alltaf leiðst Njála, og þegar ég frétti að nú ætti að færa hana í myndasöguform varð ég fyrir vonbrigðum. Hinsvegar varð ég ekki fyrir vonbrigðum með Blóðregn og er ekki laust við að sagan hafi gefið mér nýjan áhuga á Njálu, allavega nýja sýn á söguna. Sagan gengur vel upp, hún er þétt og rennur vel, hæfilega blóðug og hæfilega dramatísk. Persónusköpunin virkar sömuleiðis vel, þó erfitt sé fyrir mig að dæma um hvernig lesendur sem eru algerlega ókunnugir Njálunni upplifi söguna. En miðað við hvað ég hef reynt mikið til að gleyma henni, þá...