Úr Hanna María á héraðsskóla:
Sundkeppnin við Víkurliðið
Krakkarnir tíu æfðu allar frístundir, þau ætluðu aldeilis ekki að láta í minni pokann fyrir Víkurliðinu sem þau höfðu frétt að væri hörkulið. Það hafði gengið á ýmsu milli liðianna undanfarna vetur og síðustu fimm árin hafði Víkurliðið unnið og nú átti sko að hefna fyrir ófarirnar. Hann lagði sig alla fram og þrælaði Guggu með sér, hún átti ekki sjö dagana sæla, því væri Hanna María ekki að æfa hana, var Tóta að láta hana reikna og skrifa stíla. Aumingja Gugga datt útaf um leið og hún lagði höfuðið á koddann.
Síðust tvo daga fyrir keppni átti ekki að æfa, en Hanna laumaðist niður í laug með Guggu, og lét Tótu og Möggu taka tímann.
- Þú getur betur Gugga, sagði Hann æst.
- Ég er svo þreytt, sagði Gugga, - þetta er ekekrt réttlæti, ég fæ aldrei frí nema þessa fáu tíma sem ég sef á nóttunni.
- Þú sefur nú í sumum tímunum líka, flissaði Tóta. Ég er bara svo elskuleg að segja engum frá því.
- Nú skulum við fara að sofa, sagði Hanna og engar æfingar meir fyrir þig, en þu verður þá að lofa því að nota varaorkuna líka, þegar við keppum.
- Ég lofa því, ef ég finn hana þá, sagði Gugga og staulaðist upp stigann á eftir hinum, alveg dauðuppgefin, eftir að hafa synt fjörutíu sinnum yfir endilanga laugina, þegar allir áttu að vera sofnaðir.
(44-5)
